Ο Γιώργος Βογιατζάκης που έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο με την εμφάνισή του όσο και την μοναδική φωνή του, μοιράζεται στο AlterInfo την μουσική του διαδρομή, από την Κρήτη στην Θεσσαλονίκη και τώρα σε όλη την Ελλάδα.

Μιλά για τους σπουδαίους δασκάλους του, Ψαραντώνη και Μιχάλη Τζουγανάκη, και αποκαλύπτει πως όλα ξεκίνησαν με ένα δώρο του πατέρα του.

Ο ταλαντούχος Γιώργος Βογιατζάκης έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό μέσα από τη συμμετοχή του στο J2US σε κάθε εμφάνιση του τραβά τα βλέμματα τόσο με το ταλέντο όσο και την χαρακτηριστική χροιά του. Έχει γράψει πολλά τραγούδια με πιο γνωστά τα «Δεκαπενταύγουστος» και «Όταν σου λέει σ’αγαπώ». Πριν λίγες μέρες, εντάχθηκε στο δυναμικό της Panik Records και κυκλοφόρησε το τραγούδι «Μέχρι εκεί μπορούσες».

Πριν λίγες μέρες εντάχθηκες στην δισκογραφική οικογένεια της Panik Records. Πες μας τα πρώτα σου συναισθήματα.

Ήταν κάτι απίστευτο για μένα. Χρειάστηκε χρόνος για να συνειδητοποιήσω ότι η μεγαλύτερη δισκογραφική εταιρεία στην Ελλάδα μου έκανε πρόταση να ενταχθώ στην ομάδα της. Ένιωσα μεγάλη χαρά και ικανοποίηση ξέροντας ότι η αγάπη του κόσμου και ο κόπος ο δικός μου και των συνεργατών μου, μου έδωσαν αυτό το χρυσό εισιτήριο για να έρθω ένα βήμα πιο κοντά στο όνειρο μου.

Εγκαινιάζεις τη συνεργασία σου και παρουσιάζεις το «Μέχρι Εκεί Μπορούσες», ένα τραγούδι που ενώνει τον σύγχρονο με τον παραδοσιακό ήχο σε στίχους δικούς σου, καθώς και μουσική δική σου μαζί με τον Μιχάλη Ντακάκη που διασκευάσατε τον έναν παραδοσιακό σκοπό. Πες μας λίγα λόγια για το τραγούδι.

Το τραγούδι αυτό είναι ένα κομμάτι από την ψυχή μου. Μία πραγματική ιστορία. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πω κάτι άλλο γι’ αυτό το τραγούδι γιατί πλέον δεν είναι δικό – μου ανήκει στον κόσμο. Αυτός θα τα πει όλα.

Πτυχίο στο τμήμα Φυσικής Αγωγής και ενασχόληση με διάφορα αθλήματα – μεταξύ άλλων τον στίβο και τις πολεμικές τέχνες – κατακτώντας πολλές διακρίσεις ακόμη και σε παγκόσμιο επίπεδο. Τι εφόδια σου έχει δώσει ο αθλητισμός και στην ζωή αλλά και στην καριέρα σου;

Αθλητισμός – ένα κομμάτι που αγαπώ πολύ, η μισή μου ζωή πέρασε μέσα στον αθλητισμό. Ο αθλητισμός μου δίδαξε την πειθαρχία, την ευγενή άμιλλα, το ευ αγωνίζεσθε. Φυσικά όμως μου δίδαξε ότι τίποτα στη ζωή δεν έρχεται χωρίς κόπο και πρέπει να παλεύουμε, να κοιτάμε μπροστά, να ξεπερνάμε τα εμπόδια για να καταφέρουμε το στόχο μας. Ένα μεγάλο μάθημα λοιπόν από τον αθλητισμό ήταν ότι μπορείς να πετύχεις αυτό που πραγματικά θέλεις αρκεί να το προσπαθήσεις με την καρδιά σου και να το αγαπάς.

Mουσικά live στην Θεσσαλονίκη και οι “Διωματάρηδες” – τι μνήμες σου έρχονται στο μυαλό;

Διωματάρηδες από την κρητική λέξη διώμα που σημαίνει όμορφος, ευθυτενής. Το όνομα αυτό το βρήκε ο πρόεδρος της Παγκρήτιου αδελφότητας Μακεδονίας κ. Πέτρος Πετρακάκης, όπου και σαν φοιτητής άνηκα στο σύλλογο κάνοντας μάθημα στα παιδιά και παίζοντας λύρα σε όλες τις εκδηλώσεις. Θα ήθελα επίσης να αναφέρω ότι σε αυτό τον άνθρωπο χρωστάω πολλά πράγματα από αυτό που είμαι σήμερα. Καλλιτεχνικά ήταν ο πρώτος άνθρωπος που μου έδωσε ένα τεράστιο βήμα για να μπορέσω να ανοίξω τα φτερά μου και να ξεκινήσω να παίζω μουσική. Φυσικά δεν θα μπορούσα να ξεχάσω τους δύο καλούς μου φίλους, το Δημήτρη Τριχάκη και το Βασίλη Ιωαννίδη που με τη βοήθεια τους καταφέραμε και φτιάξαμε αυτό το σχήμα παίζοντας σε όλη την Θεσσαλονίκη.
Οι Διωματάρηδες ήταν το πρώτο μου σχήμα. Όμορφες εμφανίσεις, γνώρισα ολόκληρη την Θεσσαλονίκη, την αγάπησα, την λάτρεψα, το άρωμα της, την ζωντάνια της, την διασκέδαση της. Κατάλαβα πραγματικά τι σημαίνει μουσική και γιατί την λένε πρωτεύουσα της μουσικής. Πέρασα τα ομορφότερα φοιτητικά χρόνια, διάνυσα τα εφηβικά μου βήματα στην μουσική και ήταν η έναρξη μου ως επαγγελματίας μουσικός.

Ας πάμε μερικά χρόνια πίσω. Σε ποια ηλικία τραγούδησες πρώτη φορά μπροστά σε κοινό; Πως ένιωσες;

Τι μου θύμισες τώρα. Ήμουν σε ηλικία πέντε χρονών. Κάθε χρόνο στο Ρέθυμνο γίνεται μια γιορτή κρασιού στο δημοτικό μας κήπο, όπου όλα τα παιδιά διαγωνίζονται στο τραγούδι. Έτσι και εγώ ανέβηκα πρώτη φορά στο πάλκο – θυμάμαι ακόμα ότι το πρώτο τραγούδι που είπα ήταν το «Τούτο Το Μήνα», κερδίζοντας την πρώτη θέση και φυσικά το έπαθλο το οποίο ήταν ένα κουτάκι αναψυκτικό Σπράιτ. Μία στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Επαγγελματικά ξεκίνησα 14 χρόνων να ανεβαίνω πάνω στο πάλκο σε τοπικές εκδηλώσεις και σε πανηγύρια σε διάφορα χωριά. Ένιωσα πραγματικά ζωντανός γιατί εκεί κατάλαβα ότι όταν ανεβαίνω στην σκηνή νιώθω ότι υπάρχω, νιώθω ότι ζω – κλείνω τα μάτια μου και νιώθω το κάθε συναίσθημα του κόσμου να περνάει από μέσα μου. Αφού και τώρα δεν μπορώ να το περιγράψω ούτε με λέξεις, είναι κάτι μοναδικό… είναι το πιο κρυφό μου μυστικό και το πιο όμορφο μου συναίσθημα. Ένα θα πω μόνο – όταν ανεβαίνω πάνω στη σκηνή, νιώθω ότι ζω.

Tο μουσικό σου ταξίδι ξεκίνησε σε ηλικία πέντε ετών, όταν ανακάλυψες την λύρα, χάρη στο δώρο που σου έκανε ο πατέρας σου. Ποια είναι η σχέση της οικογένειας σου με την μουσική; Στηρίζουν την επιλογή σου;

Ένα υπέροχο δώρο πάντα έρχεται από υπέροχους ανθρώπους. Ο πατέρας μου είναι η αδυναμία μου. Είμαι έντονα συνδεδεμένος και αγαπώ πολύ την οικογένειά μου. Πιστεύω στο θεσμό αυτής και πάντα το οικογενειακό τραπέζι κυριαρχεί στην Κρήτη. Η οικογένεια μου ήταν δίπλα μου σε κάθε μου βήμα και όχι μόνο στη μουσική αλλά και στον αθλητισμό και στη ζωή μου, πρόθυμοι πάντα να με βοηθήσουν και να με συμβουλέψουν. Από τον πατέρα μου πήρα τα μουσικά ερεθίσματα, διότι στο σπίτι μας πάντα είχαμε κασέτες από διάφορα είδη μουσικής. Ομολογώ πως αγάπησα την rock, την κλασική, την έντεχνη, την παραδοσιακή…αγάπησα γενικά τι μουσική γιατί για μένα η μουσική είναι μια. Η μουσική είναι μία κοινή γλώσσα επικοινωνίας.
Στην οικογένειά μου ο αδερφός του πατέρα μου έπαιζε λύρα, αλλά εγώ δεν τον πρόλαβα εν ενέργεια επαγγελματία λυράρη. Παρ’ όλα αυτά το μικρόβιο το κόλλησα από ένα πανηγύρι στο χωριό που πήγα σαν παιδί και είδα τους τότε μεγάλους καλλιτέχνες να κάνουν αυτό που αγαπούν και τον κόσμο να διασκεδάζει. Τότε λοιπόν αποφάσισα ότι και εγώ θα κάνω τον κόσμο να διασκεδάζει, να ζει, να χαίρεται και να χαμογελάει .

Αφού τελείωσες τις σπουδές σου και γύρισες στην Κρήτη, γνωρίστηκες με σπουδαίους μουσικούς μεταξύ των οποίων οι Ψαραντώνης και ο Μιχάλης Τζουγανάκης, και διδάχτηκες από εκείνους.

Δύο μεγάλοι δάσκαλοι – Ψαραντώνης και Μιχάλης Τζουγανάκης. Οι δάσκαλοι μου, οι άνθρωποι που μου έμαθαν ότι δεν πρέπει να φοβάμαι να δείχνω την ψυχή μου στον κόσμο. Όταν παίζω μουσική να λύνομαι, να αγριεύω, να κλαίω να γελώ, αγρίμι να γίνομαι…αλλά πάντα μόλις τελειώνω τη μουσική μου να γυρίζω και να γίνομαι ένας απλός άνθρωπος όπως όλοι οι άλλοι και να αγκαλιάζω και να μιλώ σε όλο τον κόσμο. Γιατί άλλωστε η ζωή είναι μια τραμπάλα – για να είμαι εγώ ψηλά πρέπει ο κόσμος που κάθεται στην άλλη πλευρά να σε σέβεται και να σε εκτιμάει όπως τον σέβεσαι και τον εκτιμάς και εσύ. Αυτά μου δίδαξαν αυτοί οι δύο σπουδαίοι μουσική άνθρωποι και πάνω απ’ όλα δάσκαλοι μου. Την αξιοπρέπεια και την τόλμη πάνω στη μουσική.

Ποιον μουσικό ξεχωρίζεις; Ποιον θαυμάζεις και θα ήθελες να του μοιάσεις;

Ο κάθε τραγουδιστής, ο κάθε καλλιτέχνης για μένα είναι μοναδικός. Ο καθένας από εμάς έχει κάτι ξεχωριστό και από τον κάθε καλλιτέχνη μπορείς να διδαχτείς και να πάρεις κάτι όμορφο. Αν με ρωτάς ποιον εκτιμώ και ποιος ήτανε ο άνθρωπος ο οποίος με έκανε να ξεκινήσω όλο αυτό που λέγεται μουσικό ταξίδι ήταν ο Νίκος Ξυλούρης – όχι μόνο για τη φωνή του και τη μουσική του επιτυχία αλλά γιατί πάνω από όλα ήταν άνθρωπος και έκανε τη μουσική του νησιού μας διάσημη σε όλο τον κόσμο. Να μην ξεχνάμε πως δε φτάνει μόνο να τραγουδάμε αλλά να αφήνουμε κάτι πίσω μας. Άρα ίνδαλμα για μένα είναι ο άνθρωπος που μένει στην ιστορία και εύχομαι κάποια στιγμή να καταφέρω να αφήσω το δικό μου λιθαράκι ώστε να με θυμούνται.

Γιατί η Κρήτη διατηρεί τόσο στενή επαφή με την παραδοσιακή μουσική; Δεν το βλέπεις αυτό τόσο έντονα σε κανένα άλλο μέρος της Ελλάδας.

Θα μπορούσα να μιλάω ώρες ατελείωτες για τον τόπο μου – για τα όμορφα πράγματα που έχει, για τους ανθρώπους, τον ήλιο, την ζεστασιά, τη λύρα, την αλμύρα, το χαμόγελο, την καλημέρα που ακούς όταν ξεκινά η μέρα σου αλλά και την καληνύχτα που θα σου πουν. Το καλωσόρισμα που θα νιώσεις κάθε φορά που θα έρθεις. Η Κρήτη είναι από μόνη της μία παράδοση – είναι στο αίμα μας, με αυτό γεννιόμαστε. Δεν κρατάμε απλώς την παράδοση… είμαστε η παράδοση γι’ αυτό και δεν προσπαθούμε να προβάλλουμε την παράδοση αλλά τον κρητικό τρόπο ζωής και τον αυθεντικό κρητικό χαρακτήρα μας. Αυτό λέγεται παράδοση – η ρίζα του ανθρώπου κοντά στον τόπο του. Ο κάθε κρητικός είναι ένα κομμάτι της παράδοσης όπου κι αν βρίσκεται.

Ένας Κρητικός τραγουδιστής μπορεί να είναι ταυτόχρονα και λαϊκός τραγουδιστής;

Ένας κρητικός τραγουδιστής παραμένει τραγουδιστής. Μην ξεχνάμε ότι ο τραγουδιστής είναι καλλιτέχνης και μπορεί να τραγουδήσει ό,τι θέλει. Διαλέγει να υπηρετεί ένα συγκεκριμένο ύφος μουσικής που πιστεύει ότι του πάει αν και αυτό το καθορίζει ο κόσμος. Φυσικά και υπάρχουν κρητικοί καλλιτέχνες οι οποίοι τραγουδάνε εξαιρετικά λαϊκά ακόμα και ξένα τραγούδια.

Εκτός από τραγουδιστής και λυράρης είσαι συνθέτης και στιχουργός. Το στοιχείο της αγάπης εντοπίζεται στα τραγούδια σου. Είναι και αυτό κάτι που σε απασχολεί; Είναι πηγή έμπνευσης για σένα;

Και για ποιον δεν είναι η αγάπη πηγή έμπνευσης. Δυστυχώς στην εποχή που ζούμε το συναίσθημα αρχίζει να χάνεται – δεν ερωτευόμαστε πια, δεν αγαπάμε. Δεν είναι της μόδας. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χωρίς το συναίσθημα δεν μπορούμε να ζούμε και αν δεν νιώθουμε δεν αντλούμε έμπνευση για τίποτα. Καμιά τέχνη δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αγάπη και συναίσθημα και πόσο μάλλον σε ένα νησί που ο έρωτας είναι κάτι μαγικό και δίνει έμπνευση σε όλους μας.

Σε απολαύσαμε ως coach της δημοσιογράφου Ναταλίας Αργυράκη στο περσινό «Just The 2 Of Us» όπου κατέκτησες την 3η θέση. Πως ήταν αυτή η εμπειρία;

Ήτανε μία εμπειρία μοναδική. Τα φώτα, ο κόσμος, όλοι οι άνθρωποι οι οποίοι δούλευαν σκληρά για να βγει αυτό το αποτέλεσμα ήταν κάτι συναρπαστικό και πραγματικά ευχαριστώ που μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία, να γνωρίσω τόσο αξιόλογους ανθρώπους που με τη δουλειά που κάνουν δημιουργούν ένα σόου υπερθέαμα. Γνώρισα την πολύ καλή μου φίλη – και αδερφή μου θα έλεγα – Ναταλία Αργυράκη. Ένας υπέροχος άνθρωπος με αξίες και ιδανικά που ταιριάξαμε γιατί είχαμε ακριβώς τον ίδιο τρόπο σκέψης και ομοιότητες, τόσο στο χαρακτήρα όσο και στις αρχές.

Είναι κάτι το οποίο θα ξαναέκανες; Εκτός από την δημόσια προβολή, σε βοήθησε η συμμετοχή σου σε κάτι άλλο;

Θα το ξανά έκανα αν ήμουν πάλι με το ίδιο ζευγάρι. Πέρασα πραγματικά όμορφα και πιστεύω ότι είναι κάτι μοναδικό. Μέσα από την εμπειρία μου αυτή προσπάθησα να μάθω και να δω πολλά πράγματα. Μου αρέσει όταν κάνω κάτι καινούργιο στη ζωή μου να μαθαίνω, να εντάσσουμε γρήγορα στο χώρο που βρίσκομαι και να καταφέρνω να πετυχαίνω ό,τι καλύτερο μπορώ με δουλειά και με πολύ μουσική. Σαν καταδρομέας που ήμουν και αλεξιπτωτιστής, έμαθα να λειτουργώ με γρηγοράδα και αμεσότητα για να κατανοώ τον χώρο, τους ανθρώπους και ό,τι έχει να κάνει με το μέρος που βρίσκομαι. Τώρα μου δόθηκαν τα καλύτερα φώτα, οι καλύτεροι μουσικοί και τα καλύτερα εφόδια. Μόνο καλό μπορούσε να μου κάνει και να με βοηθήσει να κατακτήσω την σκηνή και να κάνω αυτό που ξέρω καλύτερα – τον κόσμο να διασκεδάζει.

Θα μπορούσαμε να σε δούμε σε ρόλο κριτή σε κάποιο talent show;

Ρόλος κριτή; Με πιάνεις αδιάβαστο γιατί είναι κάτι το οποίο δεν το έχω σκεφτεί. Δεν έχω ξανακάνει κάτι τέτοιο όποτε δεν μπορώ να πω με μεγάλη σίγουρα αν θα το έκανα ή όχι -σίγουρα όμως θα ήταν πρόκληση για μένα και ομολογώ πως αγαπώ τις προκλήσεις.

Ποια είναι τα επόμενα σου βήματα; Τι σχεδιάζεις;

Ετοιμάζω ήδη το δεύτερο τραγούδι που θα κυκλοφορήσει από την εταιρεία μου την PanikRecords και θα είναι έκπληξη. Ταυτόχρονα σχεδιάζουμε την καλοκαιρινή μας περιοδεία.