Τον καλό τον λένε και χαζό» λέει μια λαϊκή παροιμία, όμως, ο Μέλιος έρχεται να αποδείξει ότι η άδολη καλοσύνη είναι ό,τι πιο γοητευτικό και ερωτικό σε έναν άντρα.

Μεγαλωμένος στη φύση χωρίς οικογένεια, έχει στενότερη σχέση με τα ζώα παρά με τους ανθρώπους, διαβάζει τα σημάδια του καιρού και των προβάτων του, αλλά και την απελπισία στο βλέμμα της Φρόσως.

Η ομορφιά που βλέπει σ’ αυτήν, είναι η αντανάκλαση της δικής του όμορφης ψυχής.

Και ο πραγματικά καλός άνθρωπος, ο αμόρφωτος και πάμφτωχος την κερδίζει ολοκληρωτικά με τον πλούτο της καρδιάς του όταν ξεπερνά κάθε ταμπού της εποχής και αποδεικνύει πως τον νοιάζει το μέσα της και όχι πόσοι κατέκτησαν το κορμί της.

Το μόνο που δεν ξέρει να διαβάζει ο Μέλιος είναι τα τεχνάσματα της κακίας. Ίσως και να είναι καλύτερα.

Γιατί έτσι φεύγει το ίδιο ακέραιος, όπως ήρθε.