Καλεσμένη στην εκπομπή, Στούντιο 4, βρέθηκε η Ελένη Καστάνη και μεταξύ άλλων αναφέρθηκε στην απώλεια του πατέρα της και τι είναι αυτό που τη βασανίζει μέχρι και σήμερα.

«Σε μια επαρχιακή πόλη πάντα συμβαίνει αυτό, σε αναγνωρίζουν, σε χαρακτηρίζουν. Στο κεφάλι μου δεν περνάει ποτέ αυτό. Μαλακώνει αλλά δεν περνάει. Είναι μια πληγή που παραμένει. Πώς είναι μια γυναίκα να χάσει το παιδί της; Είναι μια πληγή που δεν κλείνει ποτέ, έτσι νιώθω και εγώ για όλους τους αποχαιρετισμούς της οικογένειάς μου. Στον ύπνο μου βλέπω ότι κάπου αλλού είναι ο μπαμπάς μου, του λέω “γιατί μας έχεις αφήσει; Πού ζεις;”. Άλλαξε όλη η θεώρηση της ζωής μου. Δεν αλλάζει αμέσως αλλά αρχίζεις και ψάχνεσαι.

Έψαχνα να το εξηγήσω γιατί ήταν ανεξήγητο στα μάτια μου. Δεν υπήρχε κάτι θεαματικό σε εμάς. Ένας μέθυσος πατέρας ή να έπαιζε ζάρια. Έπρεπε να δω ότι η ζωή είναι κι αλλιώς. Πώς είναι δυνατόν να ζεις μια φυσιολογική ζωή και ξαφνικά να μην είσαι καλά; Μέχρι αρχές Λυκείου τα είχα εξηγήσει όλα στο μυαλό μου. Μέσα στο σπίτι ήμουν το άτομο που αντέδρασε πιο έντονα. Εμένα καθόρισε τόσο πολύ! Εγώ το εξήγησα μέσα μου. Δεν το συζητούσαμε στο σπίτι μου. Στους Πρωταγωνιστές το είπα πρώτη φορά που η εκπομπή αφορούσε την κατάθλιψη. Την έχω γνωρίσει από μικρή την πληγή αυτή. Κατάλαβα ότι ο πατέρας μου το είχε, τότε δεν ονοματιζόταν αυτό. Μπορεί να σε έλεγαν και τρελό τότε!

Θεωρώ ότι το να θέσει κάποιος τέρμα τη ζωή του είναι η απόλυτη δύναμη και αδυναμία ταυτόχρονα. Από τη μία τον θαυμάζω αλλά από την άλλη τον ψέγω γιατί δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα. Είχα ενοχές γιατί ήμουν το τελευταίο άτομο που ήρθε σε επαφή μαζί του. Όταν έφυγε ο μπαμπάς από το σπίτι ήμουν ξύπνια κι αυτό με βασανίζει ακόμη! Γιατί δεν το πρόλαβα με την έννοια ότι δεν μπορούσα να τον αποτρέψω. Εμένα χαιρέτησε φεύγοντας. Για αυτό θεωρώ ότι είμαι και ένα άτομο μοιραίο!».

Πηγή