Μαμά, μανούλα, μητέρα ή απλά με το μικρό της όνομα.

Όπως και αν την αποκαλείς, είναι ο πρώτος άνθρωπος που πριν καν γεννηθείς νοιάζεται για εσένα. Αν πηγαίνουν όλα καλά εκεί «μέσα», τι σκέφτεσαι όταν κλωτσάς την κοιλιά της, γιατί μετακινείσαι και νιώθει καούρες ή αναγούλες.

Είναι η πρώτη σύνδεση μεταξύ μητέρας και παιδιού. Άλλωστε, πολλές φορές έχει τύχει – και σε εσένα μην το αρνείσαι – να πει «ξέρω τι σκέφτεσαι», «παιδί μου είσαι», «9 μήνες σε είχα στην κοιλιά μου» και άλλα τέτοια που δείχνουν το ξεχωριστό δέσιμο.

Γράφει ο Σταύρος Καλογεράκης

Φέτος είναι η πρώτη φορά που δεν την έχω.

Νιώθω ανακουφισμένος που ξεκουράστηκε, αλλά μου λείπει… Μου λείπει η επικοινωνία μας, οι κουβέντες που κάναμε, τα όσα της εκμυστηρευόμουν, τις σκέψεις, τις αγωνίες και τους φόβους μου. Άλλωστε, «η μητέρα είναι εδώ για να ακούει». Έτσι μου έλεγε… και κατέληγε με τη φράση: «κάνε ό,τι θέλεις, αρκεί να είσαι ευτυχισμένος εσύ». Σπουδαία φράση, όπως σπουδαία ήταν εκείνη για εμένα.

Είναι η πρώτη φορά που δεν είναι εδώ και έχω τόσα να της πω για τον πρώτο μήνα χωρίς εκείνη. Μοιάζει σα να έχει πάει εκείνη ένα ταξίδι, όπως έφευγα και έμενε εκείνη πίσω, αλλά πλέον δεν έχουμε καθημερινή επικοινωνία.

Είναι δύσκολο, αλλά δεν πονάει και δεν υποφέρει. Σα να με προετοίμαζε τα τελευταία χρόνια για αυτή τη στιγμή. Να είμαι έτοιμος για να αντιμετωπίσω αυτή την κατάσταση. Μου λείπει και θα ήθελα να κάνουμε τις κουβέντες μας, να μου πει τη γνώμη της. Από την άλλη, ξέρω ότι τα πράγματα θα ήταν πολύ πιο δύσκολα και για εκείνη και για εμάς.

Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου, ήταν η μητέρα μου, η φίλη μου και ο άνθρωπος που μπορούσα να την εμπιστευτώ για οποιονδήποτε λόγο. Και να με στηρίζει. Όπως με στήριξε στην απόφασή μου να γίνω δημοσιογράφος, όταν μία παιδοψυχολόγος λόγω της δυσλεξίας μου επέμενε να πάω σε τεχνικό λύκειο, ενώ είχα αποφασίσει να τραβήξω το δικό μου – έστω και με αρκετές απαιτήσεις – μονοπάτι…

Με έπιασε και συζητήσαμε. Με ρώτησε τι θέλω, με άκουσε και αποκρίθηκε θετικά στη δική μου θέληση και με βοήθησε στον υπέρτατο βαθμό για να γίνω δημοσιογράφος.

Όσο περνούσαν τα χρόνια και έφτασα στο σημείο να πετύχω το όνειρό μου, να πιάσω δουλειά στον ΣΠΟΡ FM που άκουγα από παιδάκι μέχρι να κάνω τη δική μου εκπομπή και να είναι εκείνη η φανατική ακροάτριά μου.

Να ανταλλάσουμε μηνύματα κατά τη διάρκεια της εκπομπής, να τη ρωτάω με αγωνία αν με άκουσε, να της κάνω «τεστ» για να δω αν όντως άκουσε ή την πήρε ο ύπνος ξεγελώντας για λίγο τους αφόρητους πόνους που είχε.

Τις τελευταίες μου εκπομπές δεν τις άκουσε και συνέχιζα να παίζω το αγαπημένο της τραγούδι. Το «Παράδεισέ μου» του Νίκου Μακρόπουλου ή ένιωθε τη χαρά μου, όταν έβγαζε ένα νέο τραγούδι ή δίσκο ο Πάνος Κιάμος, που είναι ο αγαπημένος μου τραγουδιστής. Ή το αφιέρωμα που έκανα στον Παντελή Παντελίδη που δεν πρόλαβα να συναντήσω για να της μεταφέρω τις εντυπώσεις μου, όπως έκανα με άλλους ανθρώπους του θεάματος, και μας στοίχισε ο θάνατός του.

Άκουγε πολύ μουσική. Δεν πρόλαβα να την πάω σε κάποιο νυχτερινό κέντρο, όπως είχαμε πάει σε κάποιες εκδηλώσεις που έκανε το Υπουργείο Πολιτισμού για τις οικογένειες των εργαζομένων, ή να την πάω βόλτα με το δικό μου αμάξι και να βάλουμε την αγαπημένη μας μουσική.

Όσοι με έχετε ζήσει τα τελευταία χρόνια, ξέρετε ότι έκανα τα πάντα για εκείνη, πρώτα να εξασφαλίζω τις θεραπείες και τα φάρμακά της, και μετά να κοιτάξω τον εαυτό μου. Και εκείνη το αναγνώρισε σε μία από τις τελευταίες κουβέντες που κάναμε στον Ερυθρό Σταυρό, όταν μου είπε «ευχαριστώ» για όσα έκανα.

Αλλά όσα έκανα ήταν το δικό μου «ευχαριστώ», που πρώτα από όλα με μεγάλωσε με αρχές ως άνθρωπο και μετέπειτα με όσα μου έλεγε να κάνω ως σωστός δημοσιογράφος. Ποιον δρόμο να ακολουθήσω. Να μη γίνω λαμόγιο, να μην εκμεταλλευτώ κανέναν και να κάνω τίμια τη δουλειά μου, για να μην έχει να πει κάποιος για εμένα κάτι. Και αυτό θα συνεχίσω να κάνω και θα ξέρω ότι είναι περήφανη για μένα εκεί ψηλά…

Για αυτό, όσοι έχετε ακόμα κοντά σας τις μαμάδες σας να φροντίσετε με κάθε τρόπο να τους εκφράζετε την αγάπη σας, να είστε εκεί όταν σας χρειάζονται και παρόντες στα δύσκολά τους, γιατί μετά δε θα έχετε τύψεις και δεν θα μετανιώνετε για πράγματα που δεν κάνατε. Αυτό μετράει στο τέλος…