Ο Πάνος Μουζουράκης μιλά για πρώτη φορά μετά την επανασύνδεσή του με την Μαρία Σολωμού. Εκμυστηρεύεται πράγματα για την σχέση τους, μιλά για τα λάθη του αλλά και για το θέατρο και το τραγούδι. Όλα αυτά στο “Down Town Κύπρου” και στη δημοσιογράφο Βένια Καραγιάννη.\r\n\r\nΠιστεύεις πραγματικά ότι ο κόσμος έχει μπερδευτεί; Την ίδια αγάπη και αποδοχή δεν δέχεσαι είτε ως ηθοποιός, είτε ως τραγουδιστής;\r\nΔεν ξέρω, αλλά οι εταιρίες θέλοντας να φτιάξουν το image του καλλιτέχνη βασίζονται σε μια στρατηγική που δεν την καταλαβαίνω και δεν έρχεται σε απόλυτη επαφή με τις δικές μου εσωτερικές ανάγκες. Δεν ακολουθώ το απόλυτο σχέδιο της επιτυχίας. Ακολουθώ το τι θέλει η ψυχούλα μου.\r\n\r\nΚάτι που ίσως δεν ξέρει ο πολύς κόσμος, είναι πως είσαι πολύ καλός ταχυδακτυλουργός. Πού τα έχεις μάθει αυτά;\r\nΟ Kώστας Kαρυπίδης, ένας από τους πολύ ωραίους ταχυδακτυλουργούς στην Ελλάδα, ένα πολύ διαβασμένο παιδί και πολύ φίλος, μου έχει δείξει κάποια πράγματα. Εγώ είχα ασχοληθεί και λίγο πιο πριν με αυτό. Αργότερα είδα σε μια εκπομπή τον Derren Brοwn -ένας από τους μεγαλύτερους mentalist- που έλεγε ότι αυτοί που ασχολούνται με μαγεία θέλουν να τραβήξουν την προσοχή. Είναι εκκεντρικά άτομα τα οποία δεν ξέρουν πως να επικοινωνήσουν και να εντυπωσιάσουν τους άλλους. Κι εγώ πάντα έψαχνα καινούριους τρόπους εντυπωσιασμού. Θυμάμαι στην αρχή που ξεκίνησα να το κάνω είχα μια απίστευτη ταχυκαρδία, είναι σαν το άγχος πριν από την πρεμιέρα. Είναι τόσο εύκολο να τα κάνεις θάλασσα. Αλλά αυτό το άγχος πάντα με εξίταρε.\r\n\r\nΕίχες πράγματι την ανάγκη του εντυπωσιασμού;\r\nΛέω να σταματήσω να δηλώνω τις ανασφάλειές μου, γιατί κανένας δεν τις λαμβάνει σοβαρά υπόψη του. Ένα θα σου πω: δεν με παίζανε στο σχολείο κι επειδή ακριβώς προσπαθούσα να τραβήξω την προσοχή στη δευτέρα γυμνασίου όταν οι άλλοι καπνίζανε, εγώ… έσκασα με πίπα.\r\n\r\nΤώρα αισθάνεσαι περιθωριοποιημένος;\r\nΌχι, καθόλου. Το μεγάλο μου στοίχημα σε πιο μικρή ηλικία, ήταν να γίνω αποδεκτός έτσι όπως είμαι. Δεν μπορούσα να καταλάβω την αντίδραση απέναντι στο σκουλαρίκι ή στο τατουάζ. Είχα κολλήσει στην επανάσταση της εφηβείας του «γιατί να είναι όλα γραμμένα έτσι;». Νομίζω ότι στα 18 μου ήμουν πολύ πιο σίγουρος για κάποια πράγματα που τώρα δεν είμαι.\r\n\r\n\r\n\r\nΠώς ήσουν αλήθεια με τα κορίτσια στην εφηβική ηλικία;\r\nΠρώτη φορά ζήτησα από κοπέλα να βγούμε για καφέ στα 15 μου. Δεν είπαμε κουβέντα. Μετά άργησα να ξαναπροσπαθήσω. Εκεί στα 16-17 προσπαθούσα αλλά με έπιανε το ρομαντικό μου. Το δεύτερο ραντεβού κράτησε γύρω στη μισή ώρα. Την είχα πάει βόλτα στη Ναυαρίνου και την Αριστοτέλους και της τραγουδούσα σε όλη τη διαδρομή. Όταν γυρίσαμε πίσω με χώρισε. Γενικά ήμουν πολύ μαζεμένος. Από μικρός είχα την εντύπωση ότι για να φιλήσεις μια κοπέλα, πρέπει να παίξεις στον κινηματογράφο.\r\n\r\nΝαι, αλλά όταν άρχισες να τραγουδάς ήταν όλα πιο εύκολα με τις γυναίκες, έτσι δεν είναι;\r\nΣτη Θεσσαλονίκη, όταν ξεκίνησα να κάνω αυτή τη δουλειά, δούλευα και delivery σε μια πιτσαρία. Το παράλογο ήταν πως την ώρα που πήγαινα τις πίτσες και μου άνοιγε μια ωραία κοπέλα, περίμενα να μου πει «πέρασε μέσα να πιεις μια πορτοκαλάδα». Δεν έγινε ποτέ αυτό. Και το βράδυ στο μαγαζί που ήμουν ο ίδιος άνθρωπος, έβλεπες μια ανάλογη κοπέλα να σε κοιτάει στα μάτια και να σιγοτραγουδάει μαζί σου. Τελικά, μάλλον, δεν γοήτευε η προσωπικότητά μου, το χαμόγελό μου ή τα μάτια μου, αλλά η εξουσία!\r\n\r\nΠόσες φορές έχεις πει «αυτό δεν θα το ξανακάνω»; \r\nΠολλές φορές, για διάφορα πράγματα. Έχω πει «όχι» σε πολλά πράγματα που έχω κάνει ξανά. Ακόμα και το ότι τώρα κάνω θέατρο. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πώς θα εξελιχθεί η ταινία που λέγεται ζωή σου.\r\nΈχεις την ανάγκη να εξαρτάσαι από τη σύντροφό σου;\r\nΝαι και την ανάγκη να εξαρτάται και ο άλλος από εμένα, το έχω παίξει αυτό το παιχνίδι και ακόμα το παίζω. Δεν λέω ότι μπορώ να ξεφύγω από αυτό αλλά είναι πιο εύκολα τα πράγματα όταν δέχομαι τις αδυναμίες των άλλων και τις δικές μου -και να μπορώ να με δικαιολογώ, να είμαι υπεράνω κάποιων συναισθημάτων ζήλιας.\r\n\r\nΖηλεύεις πολύ;\r\nΠαλιά πάρα πολύ. Τώρα όχι τόσο. Είναι και ο άλλος τι δικαίωμα σού δίνει. Είναι μια διαδικασία απεξάρτησης το να μη ζηλεύεις. Είναι όπως με το αλκοόλ. Η ζήλια είναι σύμπτωμα του γεγονότος ότι εσύ δεν έχεις αρκετή πίστη στον εαυτό σου και δεν είσαι αρκετά αυτάρκης, ώστε να το ξεπεράσεις και να πεις «εμένα η χαρά μου είναι να δίνω αγάπη». Η μοναδική αγάπη που πραγματικά σου ανήκει είναι αυτή που χαρίζεις. Ό,τι καλό κάνεις θα το πάρεις πίσω, αλλά νομίζουμε ότι θα πάρουμε πίσω τα δώρα από αυτόν που του δώσαμε. Για να έχουμε την ευγνωμοσύνη του. Αν,όμως, δεν δεις τον εαυτό σου σημαντικό δεν θα το δει κανείς και, μια ζωή, θα εξαρτάσαι από τον άλλον. Και είναι δικαίωμα του άλλου να εκμεταλλευτεί την αδυναμία σου .\r\n\r\nΠου μετράς περισσότερα λάθη; Στην καριέρα ή στα προσωπικά σου;\r\nΝομίζω ότι έχω κάνει λάθη καριέρας. Οι προσωπικές μου επιλογές δεν ήταν ποτέ λάθος. Οι προσωπικές επιλογές μπορεί να ήταν, όμως, λάθη καριέρας. Θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερες καριερίστικες κινήσεις, αλλά πολλές από αυτές ήρθαν σε αντίθεση με προσωπικές μου επιλογές και αποφάσισα να τις αποφύγω. Η καριέρα και η επιτυχία είναι σαν τους χτύπους της καρδιάς. Όσο πιο πολύ τρέχεις και τη ζορίζεις τόσο πιο πολύ περιορίζεσαι. Στο κάτω-κάτω δεν είμαι κανένας μεσσίας της τέχνης. Είναι λογικό φέτος να κάνω μια επιτυχία και αύριο μια αποτυχία.\r\n\r\nΣε έχει αλλάξει η Μαρία ως άνθρωπο;\r\nΦαντάζομαι πως όλοι αλλάζουμε μέσα από τις σχέσεις. Αλλά δεν ξέρω και τι άνθρωπος θα ήμουν αν δεν είχα περάσει και μέσα από αυτό.\r\n\r\nΤο γεγονός ότι είσαι με έναν άνθρωπο που είναι μέσα στη δουλειά σε βοηθάει; Αμβλύνει ή οξύνει κάποιες καταστάσεις;\r\nΕπειδή είναι στη δουλειά, το κάνει πιο εύκολο ως προς την κατανόηση των ψυχολογικών προβλημάτων που μπορεί να έχω. Αυτό φέρνει μια ισορροπία. Κι ελπίζω να κάνω κι εγώ το αντίστροφο…\r\n\r\nΠηγή: tlife