Βασικός υπεύθυνος για την επανάσταση του ανεξάρτητου κινηματογράφου τη δεκαετία του ‘90 και εκείνος που έκανε τις cult ταινίες να γράψουν τη δική τους ιστορία στον παγκόσμιο κινηματογράφο, ο αιρετικός σκηνοθέτης αποφάσισε να πατήσει το pause όσον αφορά στην τρελή πορεία του προς την αποθέωση.\r\nΗ αντίθεσή του με τις ψηφιακές τεχνολογίες της νέας εποχής ανάγκασε τον Κουέντιν Ταραντίνο να θάψει την κάμερά του βαθιά στο σεντούκι με τα αναμνηστικά.\r\n\r\n«Δεν αντέχω όλο αυτό το ψηφιακό υλικό. Δεν είναι αυτό για το οποίο έχω συμφωνήσει. Μισώ αυτό το πράγμα. Γυρίζω ταινίες, αλλά για μένα, με την ψηφιακή προβολή, έχουν τελειώσει. Τέλος». Αυτή ήταν η πιο πρόσφατη δήλωση που έκανε ένας από τους πιο σημαντικούς νέους σκηνοθέτες που δοξάστηκε όσο λίγοι από τους κριτικούς κινηματογράφου και τους απανταχού θαυμαστές του.\r\n\r\nΗ ζωή και η ιστορία του Κουέντιν Ταραντίνο θα μπορούσαν να ξεπεράσουν σε σασπένς, ίντριγκα και ενδιαφέρον και τις πιο διάσημες και αρρωστημένες ζωές των αγαπημένων του ηρώων. Εκείνων που κάποτε ήταν ξεχασμένοι και στοιβαγμένοι σε σκονισμένα ράφια βιντεοκλάμπ με την ένδειξη «Καράτε», «Γαλλικό νουάρ», «Σπαγγέτι γουέστερν», «Γιαπωνέζοι γκάνγκστερ» και «Κινέζοι Κουνγκ Φου Μάστερς».\r\n\r\nΑυτοί οι χαρακτήρες, λοιπόν,  έμελλε να ξαναγεννηθούν με μια επικάλυψη γκλαμουριάς και να αναβιώσουν τις δοξασμένες μέρες του παρελθόντος, τότε που ο νεαρός Κουέντιν, σχεδόν αποσβολωμένος από αυτή την κινηματογραφική κουλτούρα, στα 16 του παράτησε το σχολείο και «σπούδασε» κινηματογράφο στους διαδρόμους ενός πορνοσινεμά όπου εργαζόταν ως ταξιθέτης.\r\n\r\nΛίγο αργότερα, συνέχισε τις «πρακτικές» σπουδές του πίσω από έναν πάγκο βιντεοκλάμπ. Οσο χρόνο διαρκούσε η βάρδια του, αυτός παρακολουθούσε διψασμένος τις αγαπημένες του ταινίες.\r\n\r\nΜάλιστα, το ίδιο σκηνικό συνεχιζόταν και στο σπίτι: «Εκανα πάντα ολονύχτιους μαραθώνιους ταινιών τρόμου τα Σάββατα, όπου άρχιζα στις 7 το απόγευμα και έφτανα μέχρι τις 5 το πρωί».\r\n\r\n Αίμα, φυλακή και πάντα σινεμά\r\n\r\nΓεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1963 στο Νόξβιλ του Τενεσί. Ηταν ο καρπός του έρωτα της 16χρονης Κόνι Μακ Χιου -μισής Ιρλανδής και μισής Ινδιάνας Τσερόκι- και του Τόνι Ταραντίνο, φοιτητή τότε της Νομικής με ιταλική καταγωγή, ο οποίος ήθελε να γίνει ηθοποιός και εμφανιζόταν αραιά και πού σε παραγωγές του θεάτρου Πασαντίνα.\r\n\r\nΟι δύο νέοι χώρισαν προτού έρθει στη ζωή ο γιος τους, που τελικά πήρε το όνομα Κουέντιν-Τζερόμ. Ο Κουέντιν μεγάλωσε με τη μητέρα του, νοσοκόμα στο επάγγελμα, η οποία μάταια προσπάθησε να πείσει τον γιο της ότι η μόρφωση και οι μαθητικές υποχρεώσεις θα του χρησίμευαν στο μέλλον.\r\n\r\n«Κάτι με σταμάταγε στο σχολείο. Οτιδήποτε δεν με ενδιαφέρει δεν μπορώ να προσποιηθώ ότι με ενδιαφέρει», λέει μέχρι σήμερα. Με εξαίρεση, όμως, το μάθημα Ιστορίας: «Αγαπούσα την Ιστορία επειδή για μένα ήταν σαν να βλέπω  ταινία».\r\n\r\nΠροφανώς το μέλλον που φανταζόταν η μητέρα του για εκείνον είχε ήδη δρομολογηθεί από κάποια άλλη, ανώτερη δύναμη… «Δεν μπορούσα καν να συλλαβίσω, δεν μπορούσα να θυμηθώ τίποτα, αλλά πήγαινα να δω μια ταινία και ήξερα ποιος παίζει, ποιος τη σκηνοθέτησε, τα πάντα».\r\n\r\nΤότε μόνο η Κόνι αποδέχτηκε ότι ο Κουέντιν είχε άλλα κρυφά ταλέντα. Μάλιστα τον ενθάρρυνε πηγαίνοντάς τον στο σινεμά για να δουν την «Αγρια Συμμορία» και τέτοιου είδους ταινίες που ήταν και οι αγαπημένες του. Στη Γιορτή της Μητέρας, όταν όλα τα παιδιά αφιέρωναν στις μαμάδες τους ζωγραφιές και λουλούδια, εκείνος της έγραφε μικρές ιστοριούλες όπου στο τέλος πάντα κάποιος κακός δολοφονούσε τη μαμά…\r\n\r\nΚάπως έτσι εξηγείται η προδιάθεση του Ταραντίνο να κυριαρχεί η βιαιότητα, με αίμα και ατέλειωτο γρονθοκόπημα, σχεδόν σε όλες του τις ταινίες: από το «Reservoir Dogs», το «Pulp Fiction», το «Jackie Brown», το «Kill Bill», μέχρι το «Death Proof» και το «Inglourious Basterds».\r\n\r\nΟ ίδιος έχει πει ότι η βία είναι απλώς ένα από τα πιο διασκεδαστικά πράγματα να βλέπει κανείς εντός και εκτός κινηματογραφικών πλατό. Είναι προφανές ότι όσο κι αν προσπαθήσει κανείς να μπει στο μυαλό του, θα βρει τις πόρτες ερμητικά κλειστές. Στα 18 του παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής.\r\n\r\nΜάλιστα τότε επισκέφτηκε έναν πλαστικό χειρουργό για να δει αν μπορούσε να διορθώσει-κοντύνει το «αποφασιστικό» πιγούνι του, ώστε να βρίσκει περισσότερους ρόλους ως ηθοποιός. Δεν σπούδασε ποτέ σκηνοθεσία, κάτι για το οποίο καυχιέται μέχρι σήμερα: «Αν αγαπάς τις ταινίες, μπορείς να φτιάξεις μια καλή ταινία. Δεν χρειάζεται να πας σε σχολή, δεν χρειάζεται να ξέρεις τη διαφορά ενός φακού από ένα σακί πατάτες».\r\n\r\nΚάπως έτσι, με ανύπαρκτες κινηματογραφικές γνώσεις, έκανε την πρώτη του ταινία παρέα με φίλους και τη βοήθεια του Ραντ Βόσλερ, ο οποίος είχε κάνει μαθήματα κινηματογράφου στο Κολέγιο του Λος Αντζελες. Κι έτσι με μια δανεική κάμερα 16 χιλιοστών και λιγοστά χρήματα γυρίστηκε η ταινία «Τα γενέθλια του καλύτερού μου φίλου».\r\n\r\nΟ Βόσλερ, έπειτα από πολλά χρόνια, ανέφερε χαρακτηριστικά σε ένα από τα αποσπάσματα της βιογραφίας του Ταραντίνο: «Στο σχέδιο συμμετείχε αρχικά ως ηθοποιός, όχι ως σκηνοθέτης, γι’ αυτό ενθουσιάστηκε και χάρηκε τόσο που σκηνοθέτησε την ταινία, κι ας μην είχε καμία τεχνική γνώση. Δεν ήξερε πώς να κινεί την κάμερα παρακολουθώντας μια συζήτηση, τις βασικές αρχές της σκηνοθεσίας. Δεν γνώριζε καν τον “άξονα”», τον κανόνα των 180 μοιρών, κατά τον οποίο η κάμερα παραμένει στη μια πλευρά της δράσης, ώστε να έχει ο θεατής την ίδια προοπτική σε όλη τη σκηνή».\r\n\r\nΟ εκκεντρικός Ταραντίνο, πριν, αλλά και κατά την περίοδο όπου απολάμβανε την αίγλη της αναγνωρισιμότητάς του στο Χόλιγουντ, είχε ανοίξει μέτωπα με τη Δικαιοσύνη, με αποτέλεσμα να φυλακιστεί τρεις φορές.\r\n\r\nΤον συνέλαβαν για πρώτη φορά όταν ήταν ακόμα μαθητής. Κατηγορία; Η κλοπή του  αστυνομικού μυθιστορήματος «The Switch» του Ελμορ Λέοναρντ από τη βιβλιοθήκη της Καλιφόρνια. Τη δεύτερη φορά ήταν απλώς ένας άφραγκος παραγωγός ταινιών που χρωστούσε 7.000 δολάρια σε πρόστιμα για παράνομη στάθμευση. Γι’ αυτό τον λόγο πέρασε 10 μέρες στη φυλακή του Λος Αντζελες.\r\n\r\nΤην τρίτη επιτέθηκε, μέσα σε ένα εστιατόριο, στον παραγωγό του «Natural Born Killers», Ντον Μέρφι. Τον στρίμωξε σε έναν τοίχο και άρχισε να τον βρίζει και να τον χτυπάει. Λέγεται πως ο λόγος που προκλήθηκε το επεισόδιο ήταν το γεγονός ότι ο ευερέθιστος Ταραντίνο, που είχε γράψει το σενάριο της ταινίας, είχε δώσει μάχη να αφαιρεθεί το όνομά του από τους τίτλους διότι διαφώνησε ανοιχτά με τον σκηνοθέτη Ολιβερ Στόουν, ο οποίος επενέβη σε κομμάτια του σεναρίου. Ο Ταραντίνο είδε τη φυλακή με άλλο μάτι…\r\n\r\n«Ημουν κάπως ενθουσιασμένος την πρώτη φορά που πήγα στη φυλακή. Εμαθα φοβερούς διαλόγους», είχε πει με τη γνωστή κυνικότητά του. Η ερωτική του ζωή βρισκόταν πάντα σε δεύτερο πλάνο, αφήνοντας την τέχνη του σινεμά να κλέβει την πρωτοκαθεδρία στην καρδιά του και στα αφιερώματα που γράφονταν κατά καιρούς γι’ αυτόν.\r\n\r\nΠαρ’ όλα αυτά, κάποιες ερωτικές ιστορίες πρόλαβαν να δουν το φως της δημοσιότητας. Στο παρελθόν είχε ερωτικές σχέσεις με την ηθοποιό Μίρα Σορβίνο, τη σκηνοθέτιδα Αλισον Αντερς, τη Σοφία Κόπολα, την Τζούλι Ντρέιφους και τις κωμικές ηθοποιούς Κάθι Γκρίφιν και Μάργκαρετ Κο. Φήμες τον ήθελαν ζευγάρι με τη μούσα του, Ούμα Θέρμαν, η οποία εκείνη την περίοδο ήταν παντρεμένη με τον Ιθαν Χοκ.\r\n\r\nΜάλιστα λέγεται ότι ο Χοκ την απάτησε με την νταντά του παιδιού τους γιατί πίστευε ότι η Ούμα τον απατούσε με τον Ταραντίνο. Ο τελευταίος είχε δηλώσει τότε κατηγορηματικά ότι η σχέση τους ήταν μόνο πλατωνική. Οσες φορές κι αν ρωτήθηκε από δημοσιογράφους για το αν σκόπευε να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια, εκείνος έλεγε: «Δεν λέω ότι δεν θα παντρευτώ ποτέ ή ότι δεν θα αποκτήσω τουλάχιστον ένα παιδί πριν από τα 60 μου. Ομως έχω κάνει μια επιλογή στη ζωή μου, που επιβάλλει έναν πολύ μοναχικό δρόμο. Τώρα είναι ώρα για ταινίες».\r\n\r\nΕίναι φαν του Μάρτιν Σκορσέζε -η αγαπημένη του ταινία είναι το «Taxi driver»-, μέγας συλλέκτης βινιλίων και λάτρης vintage μουσικών (ως γνωστόν, είναι υπεύθυνος για την αναβίωση όσων κομματιών έχουν ακουστεί στις ταινίες του). Είχε μάλιστα επισκεφτεί τη Μύκονο πριν από δύο χρόνια, δηλώνοντας ότι κλέβει από κάθε ταινία που έχει γυριστεί ποτέ. Εχει κερδίσει άπειρα βραβεία και πολύ τιμητικές διακρίσεις για τις ταινίες του, ενώ στο μέλλον σχεδιάζει να ανοίξει ένα σινεμά σε μια μικρή πόλη και να το διευθύνει. «Θα είμαι ο τρελός γέρος με το σινεμά», λέει χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης που αποφάσισε να αποσυρθεί τόσο νωρίς από το σινεμά.