Επεισόδια από τη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας αναδεικνύονται από μια οπτική γωνία αρκετά διαφορετική από την καθιερωμένη, καθώς η Γιάννα Αγγελοπούλου καταθέτει αναμνήσεις από τις πρώτες της προσπάθειες να κατακτήσει δημόσια αξιώματα. \r\n\r\nΑποκαλύπτει ότι η αρχική πρόθεση της ηγεσίας του κόμματος ήταν να της δοθεί μια ευκαιρία να προβληθεί -αλλά και να ηττηθεί.\r\n\r\nΕκείνη όμως, χάρη στην επιμονή και την ευφυΐα της -όπως η ίδια υπονοεί- κατάφερε να ξεφύγει από την προδιαγεγραμμένη πορεία και να αναλάβει καθήκοντα δημοτικής συμβούλου. Όπως αποδείχθηκε, με αυτή την, ανέλπιστη για πολλούς, επιτυχία, η Γιάννα έβαλε τα θεμέλια μιας φιλόδοξης πολιτικής σταδιοδρομίας.\r\n\r\nΔήμος Αθηναίων καλεί Γιάννα\r\n\r\n«Έως το μέσον της δεκαετίας του ’80, τα προβλήματα που έπλητταν την Αθήνα ήταν μακράν χειρότερα εκείνων που αντιμετώπιζα εγώ στην προσωπική μου ζωή. […] Η κατάθλιψη των πολιτών, τόσο οικονομική όσο και συναισθηματική, συνιστούσε μια καθοριστικής σημασίας πρόκληση και, καθώς δεν υπήρχε υποδομή ούτε πρωτοβουλίες εκ μέρους της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση των προβλημάτων, οι φίλοι μου με πίεζαν να αναλάβω δράση. ‘Έχεις τόσα πολλά να προσφέρεις’ μού έλεγαν. ‘\r\n\r\nΚόβει το μυαλό σου, έχεις ενέργεια και είσαι σκληρό καρύδι. Μπορείς να κάνεις πράγματα’. Έτσι, καθώς η Καρολίνα [σσ: η κόρη της, από τον πρώτο γάμο, γεννημένη το 1983] δεν ήταν πλέον μωρό, ένιωσα έτοιμη να βουτήξω στα νερά της πολιτικής.\r\n\r\nΟφείλω να ομολογήσω ότι τα κίνητρά μου ήταν σε μεγάλο μέρος προσωπικά. Στη δουλειά δεν ήμουν ευχαριστημένη. Είχα την αίσθηση ότι εγώ έκανα πολύ μεγάλο μέρος της χαμαλο-δουλειάς ενώ τα στελέχη του δικηγορικού γραφείου απολάμβαναν όλη τη λάμψη, τη δόξα -και σχεδόν όλα τα χρήματα. Επίσης, δεν ήμουν ευχαριστημένη στον έγγαμο βίο μου.\r\n\r\nΉταν σαν η ζωή μου να είχε φτάσει σε αδιέξοδο. […] Στόχος μου ήταν πλέον το να θέσω υποψηφιότητα για τις δημοτικές εκλογές του 1986. Το μόνο πρόβλημα ήταν ότι, προκειμένου να διεκδικήσω μια θέση στο δημοτικό συμβούλιο της πόλης, έπρεπε προηγουμένως να πείσω κάποιο πολιτικό κόμμα να με συμπεριλάβει στο ψηφοδέλτιό του. […]\r\n\r\nΣτο πανεπιστήμιο είχα φλερτάρει με όλων των ειδών τις ιδεολογίες, είχα υποστηρίξει σε διαδηλώσεις όλων των ειδών τους ανθρώπους -ακόμη και ακρο-αριστερούς- και είχα αφήσει να εκφραστεί ελεύθερα όλος ο νεανικός μου ιδεαλισμός που, όπως ήταν φυσικό, είχα τότε. Καθώς όμως έβρισκα το αληθινό πολιτικό μου στίγμα, συνειδητοποίησα ότι δεν ήμουν καθόλου ιδεολόγος.\r\n\r\nΚατά βάθος ήμουν μια πραγματίστρια που δεν έβλεπε την ώρα να χρησιμοποιήσει τη δύναμη της κυβέρνησης για λύσει προβλήματα και που ανυπομονούσε να συνεργαστεί με ανθρώπους από όλο το πολιτικό φάσμα που μοιράζονταν τους ίδιους στόχους. […] Μια εύθραυστη ισορροπία υπήρχε ανάμεσα στην αριστερά και τη δεξιά, κάτι που εμπόδιζε τη Βουλή των Ελλήνων να αναλάβει την απαραίτητη δράση προκειμένου να βελιτώσει τη ζωή των πολιτών στην Αθήνα και το υπόλοιπο της χώρας.\r\n\r\nΈως τη στιγμή που άρχισα να ενδιαφέρομαι άμεσα για τα κοινά, το ΠΑΣΟΚ βρισκόταν στην εξουσία ήδη επί μία πενταετία και -τουλάχιστον στο δικό μου μυαλό- το μόνο που είχε φέρει ήταν αναταραχή και χάος. Οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ ήταν καλοί στο να διαλύσουν τα θεμέλια πολλών ελληνικών δημόσιων οργανισμών, είχαν αποτύχει όμως να αντικαταστήσουν ό,τι κατέστρεψαν με κάτι αξιόλογο.\r\n\r\nΠίστεψα ότι δεν είχα άλλη επιλογή παρά να συνταχθώ με το μόνο σοβαρό αντίπαλο του ΠΑΣΟΚ, τη Νέα Δημοκρατία. […] Δεν ήθελα να περιορίζομαι από ιδεολογικές ή πολιτικές δεσμεύσεις. Για τα δεδομένα της ελληνικής πολιτικής, αυτό με έκανε μάλλον μια επαναστάτρια παρά μια κλασική συντηρητική.\r\n\r\nΕπιχείρηση «Είσοδος στη Ρηγίλλης»\r\n\r\nΠροτού ξεκινήσω για το γραφείο μου κάθε πρωί, έκανα μια παράκαμψη και πήγαινα στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας, αποσκοπώντας στο να κάνω κάποιες γνωριμίες. Στην αρχή απλώς στεκόμουν απ’ έξω και χαιρετούσα κάποιους ανθρώπους που απλώς πήγαιναν στη δουλειά τους. Καθώς περνούσε ο καιρός, κάποιοι από αυτούς με γνώριζαν και κοντοστέκονταν, κουβεντιάζοντας για λίγο μαζί μου.\r\n\r\nΗ στρατηγική μου ήταν η εξής: Εάν συναντούσα δέκα ανθρώπους, μπορεί κανας-δυο από αυτούς να έδειχναν κατανόηση όταν θα τους παρουσίαζα τους στόχους μου. Και το μόνο που είχα ανάγκη ήταν μερικά άτομα με κατανόηση.\r\n\r\nΕάν συναντούσα πχ μια γραμματέα που θα είχε τη διάθεση να με βοηθήσει, μπορεί να με καλούσε να περάσω μέσα. Από τη στιγμή που θα βρισκόμουν μέσα, ίσως να με σύστηναν σε κάποια πιο σημαντική γραμματέα, η οποία, ίσως και πάλι, θα με έμπαζε στα ενδότερα άδυτα. Εκεί ενδεχομένως θα μπορούσα να συναντήσω κάποιον από τους συνεργάτες του αρχηγού.\r\n\r\nΚι αν εκείνος ή εκείνη με συμπαθούσε, ίσως να μου άνοιγε το δρόμο για κάποιον ακόμη πιο σημαντικό συνεργάτη… κι έτσι θα προχωρούσα όλο και πιο μέσα, όλο και πιο ψηλά. […] Τελικά η επιμονή μου ανταμείφθηκε -χάρη στη μεσολάβηση της κυρίας Σάκη Κυπραίου, μίας από τις έμπιστες βοηθούς του αρχηγού [σσ: η ιδιαιτέρα γραμματέας του τέως πρωθυπουργού]- κι έτσι έλαβα πρόσκληση για μια συνάντηση με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη στο γραφείο του. […]\r\n\r\nΟ «Μπουλντόζας»\r\n\r\nΟ Μητσοτάκης δεν ήταν από τους ανθρώπους που σήκωνε ανοησίες. Κι όμως, παρόλο που είχα μοχθήσει πολύ για να εξασφαλίσω το ραντεβού μαζί του, η πρώτη μου κίνηση ήταν μια γκάφα. Όταν του έδωσα το βιογραφικό μου, ένα έγγραφο που είχα τοποθετήσει μέσα σε ένα πλαστικό φάκελο, μού το πέταξε κυριολεκτικά στα μούτρα. ‘\r\n\r\nΠάρ’ το από δω’ μού είπε με τόση απέχθεια που ένιωσα σαν να του είχα δώσει το Κομμουνιστικό Μανιφέστο. ‘Δεν μ’ αρέσουν οι πλαστικοί φάκελοι. Είναι σαν να τους αγόρασες από σούπερ-μάρκετ’». […] Ο Μητσοτάκης μού είπε ότι λυπόταν, αλλά δεν ήταν σε θέση να υποσχεθεί οτιδήποτε σχετικά με τις δημοτικές εκλογές. ‘Μα, είσαστε ο αρχηγός του κόμματος’ του είπα εν είδει διαμαρτυρίας.\r\n\r\nΕκείνος μού απάντησε ότι ο Μιλτιάδης Έβερτ, ο επικεφαλής του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας για το δήμο της Αθήνας, ήταν πολύ ισχυρογνώμων και ξεροκέφαλος. Το πιθανότερο ήταν πως θα αντιδρούσε άσχημα απέναντι σε μιαν υποψήφια την οποία, όπως θα υπέθετε, του την επέβαλαν άνωθεν.\r\n\r\nΑργότερα θα ανακάλυπτα ότι ο Έβερτ έκανε συχνά απόπειρες να υπονομεύσει το Μητσοτάκη, με την ελπίδα ότι θα γινόταν ο ίδιος αρχηγός της ΝΔ (κάτι που θα πετύχαινε το 1993). […] Ο Έβερτ ήταν ένας τεράστιος, ογκώδης άντρας -εξού και τον αποκαλούσαν ‘Μπουλντόζα’.\r\n\r\nΜάλιστα, είχε φτάσει να χρησιμοποιήσει ακριβώς αυτό το παρατσούκλι στην προεκλογική του εκστρατεία για το δήμο: ‘Η μπουλντόζα που έρχεται να σαρώσει και να χτίσει καινούργια πράγματα από την αρχή’. Του έδωσα το βιογραφικό μου -αυτή τη φορά σε έναν ευπαρουσίαστο φάκελο- και, προς μεγάλη μου έκπληξη, μού φάνηκε ότι είχε ενθουσιαστεί με την διάθεση εμπλοκής μου στις εκλογές. Θα απογοητευόμουν κάπως, βέβαια, όταν θα ανακάλυπτα το γιατί συνέβη αυτό. ‘\r\n\r\nΕίσαι μια νέα, όμορφη κοπέλα και αυτή τη φορά θα έχω στο ψηφοδέλτιό μου πολλές γυναίκες’ μου είπε. ‘Θα δείξουμε ότι σεβόμαστε τις γυναίκες’. […] Η σαπουνόφουσκα που είχα φτιάξει, ωστόσο, θα έσκαγε όταν κάποιοι που είχαν εκ των έσω γνώση μού εξήγησαν το τι πραγματικά ίσχυε:\r\n\r\nΕνώ μια νεαρή γυναίκα που δεν είχε την παραμικρή πολιτική εμπειρία, που δεν είχε χρήματα ούτε ισχυρές διασυνδέσεις, θα ήταν ένα πρώτης τάξεως σύμβολο προοδευτικών αξιών και αλλαγής, ακριβώς ‘μια νεαρή γυναίκα που δεν είχε την παραμικρή πολιτική εμπειρία, που δεν είχε χρήματα ούτε ισχυρές διασυνδέσεις’ δεν είχε καμία τύχη να εκλεγεί σε μια τόσο δύσκολη εκλογική περιφέρεια. […] Με προόριζαν για αμνό επί σφαγή ή, για να είμαι πιο ακριβής, θηλυκό επί σφαγή.\r\n\r\nΔημοτική σύμβουλος χάρη στους σπόρους βασιλικού\r\n\r\n[…] Ήταν σαφές ότι χρειαζόμουν συμβουλές από κάποιον επαγγελματία […] κι έτσι έκλεισα ραντεβού με τον Θαλή Κουτούπη, έναν από τους κορυφαίους ειδικούς στη χάραξη προεκλογικής στρατηγικής, κάποιου που είχε τη φήμη ότι ήταν πολύ εφευρετικός -είχε δουλέψει σε προεκλογικές εκστρατείες στις ΗΠΑ- αλλά και πολύ ακριβός επίσης.\r\n\r\nΑπό την πρώτη στιγμή που κάθισα απέναντί του, ξεκαθάρισα ότι δεν είχα καθόλου χρήματα για να τον πληρώσω. Βασιζόμουν σε τρία πράγματα: στο ότι η ειλικρίνειά μου μπορεί να τον αφόπλιζε. Στο ότι βρισκόμουν ήδη στο γραφείο του, οπότε είχε προγραμματίσει να διαθέσει χρόνο σε μένα ούτως ή άλλως και επίσης στο ότι ήμουν νέα, όμορφη και γοητευτική.\r\n\r\nΌπως το είχα φανταστεί, κατάφερα να του αποσπάσω μια κάποια ελάχιστη βοήθεια. […] Έφυγα από το γραφείο του με τον εγκέφαλό μου να έχει πάρει φωτιά […] και τότε μου ήρθε η ιδέα: Ο βασιλικός! […] Το μήνυμά μου ήταν ξεκάθαρο: Ο βασιλικός συμβολίζει την ελπίδα και το νέο ξεκίνημα, είναι συνώνυμος με μια καλύτερη ποιότητα ζωής. […] Έστειλα ταχυδρομικώς σπόρους βασιλικού σε χιλιάδες Αθηναίους. […]\r\n\r\nΚαθώς ‘οι μετοχές μου’ ανέβαιναν στην Αθήνα, ακόμη και ο Έβερτ μού έδωσε σημασία. Ξαφνικά ήθελε να εντάξει στο πρόγραμμά του προεκλογικές εκδηλώσεις στις οποίες θα κάναμε κοινές εμφανίσεις. […] Τον Ιανουάριο του 1987, εκείνη η νεαρή γυναίκα που κανείς δεν τής έδινε ελπίδες να κερδίσει στις εκλογές, έβαλε το μέικ-απ της, φόρεσε τα καλά της και πήγε να ορκιστεί ως μέλος του δημοτικού συμβουλίου της Αθήνας».