Έφυγε από τη ζωή τα ξημερώματα της Τρίτης, σε ηλικία 78 ετών, η σκηνοθέτρια Αλίντα Δημητρίου.\r\n\r\nΗ σημαντική καλλιτέχνιδα που ανήκε στον αριστερό χώρο ήταν γνωστή για την συνέπεια στις πολιτικές της απόψεις, ενώ διακρίθηκε ιδιαίτερα στο χώρο του ντοκιμαντέρ.\r\n\r\nΗ τριλογία ντοκιμαντέρ για τις γυναίκες στην αντίσταση, στον εμφύλιο και στη χούντα είναι η πιο γνωστή της δουλειά: “Πουλιά στους βάλτους”, “Η ζωή στους βράχους” και “Τα κορίτσια της βροχής”.\r\n\r\nΠαραθέτουμε μερικές απόψεις της για τη ζωή, όπως αυτές είχαν δημοσιευθεί παλαιότερα στο “ΒΗΜΑ”\r\n\r\nΑγαπώ…\r\n\r\nΜε πάθος τη δουλειά που έκανα: τις τρεις ταινίες – τριλογία – για την ενεργό δράση των γυναικών στους πολιτικούς αγώνες (Εθνική Αντίσταση, Εµφύλιος, Χούντα). Προσπάθησα – όσο µπορούσα – να µην απογοητεύσω καµία από τις γυναίκες που µου εµπιστεύτηκαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Ηταν όλες παιδιά, κοριτσάκια, είκοσι χρόνων. Και όταν είσαι είκοσι χρόνων δεν φοβάσαι, τα παίζεις όλα για όλα· αυτές τα έδωσαν όλα και δεν ζήτησαν ποτέ τίποτα, µα τίποτα. Οταν ρώτησα µία γυναίκα µε τι ανταµείφθηκε για τους αγώνες της, µου απάντησε ότι η πολιτεία της έδωσε την ευχή της.\r\n\r\nΔεν ονειρεύοµαι…\r\n\r\n∆εν προλαβαίνω. ∆εν βλέπω όνειρα ή δεν τα θυµάµαι. Κι όταν είµαι ξύπνια, πλάθω ιστορίες που σύντοµα ξεχνάω και πάω παρακάτω. Η πραγµατικότητα τρέχει. Είµαι άτοµο του τώρα. Ρεαλίστρια και τις πιο πολλές φορές τα πράγµατα είναι δύσκολα. Ζω και αντιδρώ µε πάθος κάθε λεπτό. Προσπαθώ να γεµίσουν και οι πιο απλές πράξεις µου µε νόηµα και αξία. Πιστεύω ότι πιο πολύ ανάγκη έχουµε από αγάπη παρά από όνειρα.\r\n\r\nΘυµάµαι…\r\n\r\nΑπό το παρελθόν εκείνες τις σπάνιες στιγµές που µοιάζουν να κτίζουν µε χρώµατα το µέλλον. Θυµάµαι από αρχή-αρχή τη µαγεία του έρωτα που διαπερνά τα χρόνια που διαβαίνω. Αγωνίζοµαι οι καθηµερινές µικρές µου πράξεις να έχουν συνέπεια µε τα πιστεύω µου σαν άτοµο, να έχω ήθος και σεβασµό στις ανθρώπινες αξίες µε οποιοδήποτε κόστος. Τώρα και να θέλω να κάνω πίσω δεν µπορώ. Εξι χρόνια οι γυναίκες όργωσαν το πετσί µου. Είµαι περήφανη για την παιδεία που µου χάρισαν. Τι διδάχθηκα από αυτές τις γυναίκες; Πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα το ήθος τους. Ζήλεψα την αντοχή τους. Εγινα πιο κάθετη, πιο ασυµβίβαστη και έχω διαπιστώσει για τον εαυτό µου ότι δυσκολεύεται να διεξαγάγει διάλογο. Ναι, µερικά πράγµατα πια, τα θεωρώ αδιαπραγµάτευτα.\r\n\r\nΑντιστέκοµαι…\r\n\r\nΣε κάθε συναίνεση που υποβιβάζει το άτοµο σε άβουλο ον και προσβάλλει την αξιοπρέπεια και τη νοηµοσύνη καθενός µας. Αντιστέκοµαι στην υπερπληροφόρηση που µειώνει την κρίση µας. Αντιστέκοµαι στη µιζέρια και στην εξαθλίωση που µας επιβάλλεται. Αντιστέκοµαι στις νικηφόρες κραυγές των οποιωνδήποτε νικητών. Μέχρι σήµερα µονάχα οι νικητές µπορούν και εκφράζουν λόγο.\r\n\r\nΑπεχθάνοµαι…\r\n\r\nΕκείνους που ενδύονται τον µανδύα της σοβαροφάνειας, κυκλοφορούν σαν στέκες µπιλιάρδου και αρνούνται να οµολογήσουν τα λάθη που έκαναν. Απεχθάνοµαι τους ανθρώπους που για όλα είναι γνώστες γιατί ντρέπονται να πουν δεν ξέρω. Απεχθάνοµαι την έλλειψη γενναιοδωρίας και λεβεντιάς. Απεχθάνοµαι την έλλειψη γέλιου και παιχνιδιού στις διαπροσωπικές σχέσεις που κρύβει τον φόβο να µην εκτεθούµε. Απεχθάνοµαι την έλλειψη εξοµολόγησης και παραχώρησης στον άλλον, από φόβο µείωσης του κοινωνικού µας γοήτρου.\r\n\r\nΠαρακολουθώ…\r\n\r\nΤο πολιτικό γίγνεσθαι· το σκληρό πέρασµα ενός ολόκληρου πολιτισµού που καταρρέει και βαδίζει µέσα από τη βαρβαρότητα, προς το κατώφλι µιας άλλης, ίσως, πιο ανθρώπινης κουλτούρας.\r\n\r\nΦοβάµαι…\r\n\r\nΟλα και τίποτα. ∆εν φοβάµαι τον Αλλον και συνεπώς δεν τον στιγµατίζω. ∆εν φοβάµαι την µπόρα που έρχεται, καλώς να έρθει. Φοβάµαι όµως τη βροχή.\r\n\r\nΕλπίζω…\r\n\r\nΣτους απλούς ανθρώπους. Στους ανθρώπους και στις οµάδες «χωρίς φωνή», αυτούς που προσπαθώ να φωτίσω µε τις ταινίες µου. Και γι’ αυτό στηρίζοµαι στη βιωµατική µνήµη, κλάδο της νεότερης ιστορίας που ονοµάστηκε προφορική ιστορία. Στηρίζοµαι στον ψυχισµό του ανθρώπου, σε αυτό που συχνά αποκαλούµε συναίσθηµα σε αντιπαράθεση µε τη λογική. Λογική απαιτείται στις καθηµερινές πράξεις µας, όταν όµως σε στήνουν στον τοίχο, ο ψυχισµός είναι που σε κρατά όρθιο.