«Μερικοί πιστεύουν πως το ποδόσφαιρο είναι ζήτημα ζωής και θανάτου. Θα τους απογοητεύσω. Πρόκειται για κάτι πολύ σοβαρότερο!», είχε πει ο θρυλικός Μπιλ Σάνκλι. \r\nΓίνε manager ποδοσφαίρου δωρεάν!\r\n\r\nΑδικο είχε αυτό το γέρικο σκοτσέζικο «τρελάλογο» που έγραψε ιστορία στον πάγκο της Λίβερπουλ τη δεκαετία του 1960; Με δυο φράσεις, και μάλιστα σε μια εποχή που σπάνιζαν οι δηλώσεις, περιέγραψε αδρά τη σημασία που έχει για εκατομμύρια κόσμου το ποδόσφαιρο, ένας γνήσιος λαϊκός μηχανισμός ενεργού συμμετοχής του πληθυσμού σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη.\r\n\r\nΟι όψεις του ποδοσφαίρου, άλλωστε, είναι πολυδιάστατες και αφορούν το σύνολο σχεδόν των πτυχών μιας κοινωνίας. Από πού να ξεκινήσει κανείς; Θέλει να ορίσει διαφορές, διαμάχες, αντιπαραθέσεις, να σηματοδοτήσει παραδοσιακές κόντρες και δίπολα σε τοπικό, εθνικό, θρησκευτικό, πολιτικό και ταξικό επίπεδο; Πάντα θα βρίσκει κοινό παρονομαστή το ποδόσφαιρο. Ακόμα και σήμερα, στην εποχή των πανίσχυρων οικονομικών και επικοινωνιακών κολοσσών, το ποδόσφαιρο με το παράλογο πάθος του και τη σχεδόν βιωματική του θρησκευτικότητα παραμένει βασική αναφορά της ισορροπίας ή της έκρηξης του συναισθηματικού οικοσυστήματος κάθε φιλάθλου. «Εχοντας δοκιμάσει αμέτρητες εμπειρίες, μπορώ να πω με σιγουριά ότι όσα ξέρω για την ανθρώπινη ηθική τα οφείλω στο ποδόσφαιρο», έλεγε ο συγγραφέας Αλμπέρ Καμί που είχε δει καντάρια μπάλα από χαρισματικούς ποδοσφαιριστές. Παίκτες για τους οποίους το γκολ αποτελούσε την πεμπτουσία του αθλήματος, λειτουργούσε σαν μια σύγχρονη κάθαρση μιας δραματουργίας για τους ίδιους και τους θεατές, και πανηγυριζόταν έξαλλα από τον σκόρερ σαν μέσα από μια χορογραφία-ιεροτελεστία.\r\n

\r\nΟ Πάολο Ντι Κάνιο έχει αυτοχαρακτηριστεί φασίστας και αρκετές φορές έχει\r\nφωτογραφηθεί χαιρετώντας με απλωμένη την παλάμη αλά Ντούτσε\r\n\r\nΠαρά την τηλεόραση, τη διαφήμιση, την τεχνολογία και τα λεφτά που σκεπάζουν ως τον λαιμό τους έκπληκτους και αποσβολωμένους ταλαντούχους παίκτες από τη γαλαντομία των παραγόντων των ποδοσφαιρικών εταιρειών, τίποτε δεν έχει αλλάξει στο ποδόσφαιρο σε ό,τι αφορά το γκολ. Αυτή την αχαλιναγώγητη και μεταδοτική πυροδότηση ξεσπάσματος ενθουσιασμού που συνεπαίρνει τον αγωνιστικό χώρο και την κερκίδα. Το γκολ δεν λειτουργεί μόνο σαν τονωτικό στις αγωνιστικές ορμόνες του σκόρερ, αλλά και σαν διεγερτικό που εξάπτει τους φιλάθλους. Γι’ αυτό και ο ποδοσφαιριστής που σκοράρει νιώθει για λίγα λεπτά ο ήρωας της δικής του ποδοσφαιρικής φυλής. Γι’ αυτό και δίνει προσωπικό στίγμα, εικονογραφεί τη δική του ταυτότητα συναισθηματικής φόρτισης ή αποφόρτισης, σφραγίζει τον τρόπο του πανηγυρισμού του επινοώντας ψυχοκινητικές φιγούρες που εκπέμπουν σήματα σε συμπαίκτες, αντιπάλους και οπαδούς και τον κάνουν πρωταγωνιστή ενός θεάματος να ξεχωρίζει από την τυποποίηση. Αυτό το άλλοτε προμελετημένο και άλλοτε αυθόρμητο ξέσπασμα του σκόρερ δεν αντιμετωπίζεται από τις διεθνείς ποδοσφαιρικές ομοσπονδίες με την ευνοϊκότερη των διαθέσεων. Στα όρια της πολιτικής ορθότητας, FIFA και UEFA έχουν σχεδόν εξοστρακίσει στο πυρ το εξώτερο πανηγυρισμούς που τους χαλάνε την παγκοσμιοποιημένη σούπα μιας θρησκείας που θέλει στους αγωνιστικούς χώρους μόνο αγγέλους. Ετσι έχει αναγκαστεί να δαιμονοποιήσει πανηγυρισμούς παικτών με τη δικαιολογία ότι ξεσηκώνουν τους φιλάθλους, τους οδηγούν σε ακραίες συμπεριφορές ενώ προσβάλλουν και το άθλημα!\r\n\r\nΜε αφορμή τον ανατριχιαστικό, για όσα συμβολίζει, ναζιστικό χαιρετισμό του νεαρού ποδοσφαιριστή της ΑΕΚ Γιώργου Κατίδη, κάνουμε μια αναδρομή στην ιστορία του ποδοσφαίρου, επιλέγοντας κάποιους από τους πιο χαρακτηριστικούς πανηγυρισμούς που έμειναν θεαματικά μνημειώδεις χωρίς τελικά το απαραίτητο happy end.\r\n\r\n

---

\r\n\r\nΗ Λάτσιο είναι η ομάδα η οποία στην Ιταλία έχει συνδεθεί με τον φασισμό, αφού οι σκληροπυρηνικοί οπαδοί της τοποθετούν στο γήπεδο πανό και σημαίες με ανάλογα σύμβολα. Ο Πάολο Ντι Κάνιο έχει αυτοχαρακτηριστεί φασίστας και αρκετές φορές έχει φωτογραφηθεί χαιρετώντας με απλωμένη την παλάμη αλά Ντούτσε. Το 2005 του επιβλήθηκε πρόστιμο για τον συγκεκριμένο χαιρετισμό κατά τη διάρκεια ενός αγώνα της ομάδας της Λάτσιο με την αντίπαλη συμπολίτισσα Ρόμα, ενώ ο ίδιος ισχυρίστηκε ότι απλά χαιρετούσε τους οπαδούς της ομάδας του.\r\n\r\nΚάρλος Τέβες – Οι κότες (Μπόκα Τζούνιορς – Ρίβερ Πλέιτ): «Μαχαίρια βγήκαν στο ντέρμπι της Αργεντινής μεταξύ της Μπόκα Τζούνιορς και της Ρίβερ Πλέιτ το 2004. Ο Κάρλος Τέβες αποφάσισε να πανηγυρίσει ένα σημαντικό γκολ του κόντρα στη Ρίβερ κάνοντας την… κότα! Ο λόγος απλός, λιτός και απέριττος! Οι αντίπαλοι είχαν αποκαλέσει «κότες» τους παίκτες της Μπόκα το… 1966! Ο Τέβες αποβλήθηκε μετά το συγκεκριμένο γκολ και έχασε τον τελικό του Κόπα Λιμπερταδόρες!\r\n\r\nΠολ Γκασκόιν – Ο πότης (Αγγλία – Σκοτία): Ηταν και παικταράς αλλά και… καλόπαιδο. Μάλιστα, σε αυτό το αφιέρωμα φιλοξενείται δύο φορές. Στο Εuro του 1996 με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας πέτυχε γκολ στη νίκη των «λιονταριών» (2-0) κόντρα στη Σκοτία. Ξάπλωσε τ’ ανάσκελα και οι Σίρερ, ΜακΜάναμαν και Ρέντκαπ του έριχναν νερό στο στόμα, ενώ πήραν σειρά και οι Σέριγχαμ, Γκάρι Νέβιλ. Κι όλο αυτό το σκηνικό επινοήθηκε επειδή κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας της Αγγλίας οι Γκασκόιν και Σέριγχαμ είχαν φωτογραφηθεί να πίνουν, καθισμένοι σε καρέκλα οδοντίατρου!\r\n\r\nΗ δεύτερη φορά που ο Πολ Γκασκόιν έδειξε την πολυσύνθετη προσωπικότητά του και το μενού που είχε στους πανηγυρισμούς ήταν στο σκοτσέζικο ντέρμπι μεταξύ Ρέιντζερς και Σέλτικ. Επειτα από γκολ που πέτυχε για τους «Τζερς» ο «Γκάζα» έκανε πως έπαιζε φλάουτο, το μουσικό όργανο-σύμβολο των καθολικών, μπροστά στους οπαδούς της Σέλτικ! Ο Γκασκόιν τιμωρήθηκε ενώ, για αρκετό διάστημα δεχόταν απειλές από τον Ιρλανδικό Δημοκρατικό Στρατό (IRA).\r\n\r\nΤιμ Κέιχιλ – Οι χειροπέδες (Εβερτον – Πόρτσμουθ): Ο αδελφός του είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 6 ετών για επίθεση σε άλλον άνδρα που του προκάλεσε τύφλωση. Ο Τιμ έπρεπε να αγωνιστεί στο ματς της Εβερτον με την Πόρτσμουθ. Ο Κέιχιλ σκόραρε και αμέσως μετά, για να δείξει τη στήριξή του στον αδελφό του, πανηγύρισε μιμούμενος τον φυλακισμένο, φορώντας χειροπέδες στα χέρια.\r\n\r\nΓκρέιαμ Σούνες – Ο σημαιοφόρος (Γαλατάσαραϊ – Φενέρμπαχτσε): Δεν ήταν ο σκόρερ, αλλά ο προπονητής αυτός που πανηγύρισε έξαλλα στην περίπτωση του Σούνες. Στον τελικό του Κυπέλλου το 1996, η Γαλατάσαραϊ επικράτησε με 2-1 και ο Σούνες επέλεξε να πάρει από έναν οπαδό μια μεγάλη σημαία της ομάδας του και να την καρφώσει με δύναμη στο κέντρο του γηπέδου. Μετά έγινε το σώσε.\r\n\r\nΜίρκο Βούτσινιτς – Το στριπτίζ (Ρόμα – Κάλιαρι): Και μια που αναφερθήκαμε στο… στριπτίζ της Καστάιν, πάμε και στον Μίρκο Βούτσινιτς. Ο Μαυροβούνιος επιθετικός όταν αγωνιζόταν ακόμα στη Ρόμα σκόραρε το γκολ που έδωσε στους Ρωμαίους τη νίκη κόντρα στην Κάλιαρι. Ο Βούτσινιτς πήρε φόρα, έβγαλε τη φανέλα του, έτρεξε λίγο ακόμα, έβγαλε το σορτσάκι του και έτρεχε ημίγυμνος στον στίβο του «Ολίμπικο». Τρέλα!\r\n\r\nΖορζ Φίνιντι\r\n\r\n\r\n

Σαν τον σκύλο (Νιγηρία – Ελλάδα)

\r\nΑυτό το γκολ όσο το θυμόμαστε τόσο μας πληγώνει ως Ελληνες. Ηταν στο Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ. Η Εθνική Ελλάδος έπαιζε κόντρα στη Νιγηρία, στο τελευταίο της ματς στη διοργάνωση, αφού είχε φάει δύο τεσσάρες από Αργεντινή και Βουλγαρία. Και «σκάει» ο Ζορζ Φίνιντι για να μας βάλει ένα γκολ και να μας πικάρει. Ο Νιγηριανός πανηγύρισε πολύ περίεργα, αφού φρόντισε να μιμηθεί έναν… σκύλο που έκανε την ανάγκη του στο σημαιάκι του κόρνερ!\r\n\r\nΝτιέγκο Μαραντόνα\r\n\r\n\r\n

Το μάτι που γυαλίζει (Ελλάδα – Αργεντινή)

\r\nΣε εκείνο το Μουντιάλ στις ΗΠΑ η Εθνική Ελλάδος είχε την… ατυχία να δει και άλλον ποδοσφαιριστή να πανηγυρίζει γκολ σε βάρος της με ιδιαίτερο τρόπο. Δεν ήταν άλλος από τον Ντιέγκο Μαραντόνα. Μόλις σκόραρε πανηγύρισε έξαλλα και με μάτι που γυάλιζε πήγε και κόλλησε το πρόσωπό του σε μία από τις κάμερες του τηλεοπτικού συνεργείου.\r\n\r\n\r\nΜπράντι Καστάιν\r\n\r\n\r\n

Η αποκάλυψη (ΗΠΑ – Κίνα)

\r\nΤην Μπράντι Καστάιν δεν τη γνωρίζουν πολλοί, αλλά θα έπρεπε. Ηταν η παίκτρια που χάρισε στις ΗΠΑ το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1999 σκοράροντας στο τελευταίο πέναλτι. Η ίδια θέλησε να πανηγυρίσει βγάζοντας τη φανέλα της και αποκαλύπτοντας το στήθος της! Η Καστάιν θεωρεί ακόμα και τώρα πως αυτή η στιγμή είναι η κορυφαία της ζωής της!\r\n\r\nΜπεμπέτο\r\n\r\n\r\n

Το νανούρισμα (Βραζιλία – Ολλανδία)

\r\nΝα σου ζήσει, να σου ζήσει! Ο Μπεμπέτο σκοράρει ένα πολύ όμορφο γκολ με αντίπαλο την Ολλανδία, στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1994 και φεύγει «καρφωτός» μαζί με δύο συμπαίκτες του να το αφιερώσει στη γυναίκα του, η οποία λίγες μέρες νωρίτερα είχε φέρει στον κόσμο το τρίτο τους παιδί. Ο Μπεμπέτο έκανε πως νανούριζε το μωρό του. Από τότε εκτός του ότι είναι αμέτρητοι οι ποδοσφαιριστές που τον έχουν αντιγράψει, το παιδί του Μπεμπέτο έχει γίνει ολόκληρος άντρας, έχει ακολουθήσει το επάγγελμα του πατέρα του και πολλές είναι οι ευρωπαϊκές ομάδες που ενδιαφέρονται γι’ αυτόν.\r\n\r\nΠηγή: Πρώτο Θέμα